Ik ben door toeval bij Ma Lune gekomen. Na in de verzorging en bij Cordis te hebben gewerkt, wilde ik heel graag iets anders doen, daar de kinderen groter werden. Toen kwam dit op mijn pad en ik werk hier nu al weer 23 jaar. Het contact met een verscheidenheid aan mensen blijft leuk.

Ik vind zwangerschap en geboorte iets heel unieks, echt een wonder. Heb het zelf twee keer mogen ervaren dat een kindje in mijn buik groeide. Het mooiste vond ik de bewegingen van mijn kinderen in de buik. Dat is iets dat ik na de geboorte een lange tijd gemist heb. Zwanger worden/zijn is een cadeau, niet iets wat van zelfsprekend is.

Zelf ben ik in de nacht van 29 november, 56 jaar geleden geboren. Ben echt een nakomertje.
Mijn vader sliep tijdens mijn komst bij mijn zus op de kamer. Hij had geen last van de spanning want hij snurkte verschrikkelijk hard, aldus mijn zus. Ik woog bij mijn geboorte 3 pond en 3 ons. Ze zeiden altijd dat ik zo groot was als een beschuitrol en zo zwaar als een pak suiker. Na mijn geboorte konden ze mij niet warm krijgen. Dus beneden in de kamer voor de kachel werd van een doos een bedje gemaakt en de kachel werd hoog opgestookt. Iedereen liep te zweten, maar ik kreeg het niet warm. Dus toen werd er alsnog besloten dat ik naar het ziekenhuis moest. Kijkend naar een foto die een jaar later is genomen, kon je niet meer zien dat ik zó klein was!!!